The Carrington, Katoomba and The Blue Mountains

The Carrington

We komen aan in het plaatsje Katoomba en zijn op zoek naar een klein oud hotelletje met iets van verloren gegane glorie.

Alles wat we weten is dat Katoomba een oud mijnersplaatsje is en deel uitmaakt van het gebied van The Blue Mountains. Op zoek naar de magie van een heuse regenwoud en de indrukwekkende rotsige bergen die volgens de Aussies, hun kleine versie is van The Grand Canyon, worden we opnieuw tijdens het reizen verrast.

De winkelstraat is een drukke straat waar we The Carrington Hotel niet meteen kunnen spotten. We rijden tot het eind van de straat en keren om, op zoekuug naar ons hotelletje.

Pas wanneer we via een grote oprijlaan voor een prachtig groot en historisch gebouw stilstaan, begrijpen we dat dit is wat we vanuit Nederland hebben geboekt.
We voelen ons terug gezogen in de tijd van onze voorouders en met bewondering zien we hoe mooi en sfeervol alles is. In mijn sportieve skort (combinatie rok en short) en blote armen voel ik me voor het eerst ‘underdressed’ en verwacht elk moment een dienstmeisje of butler uit de vorige eeuw om de hoek te zien verschijnen.

Eigenlijk zouden we een traditioneel kamer nemen met gedeeld sanitair, maar met een kleine upgrade krijgen we een koloniale kamer uit 1927, met ensuite, erkerzitje en glas-in-loodramen.

We zien geen vergane glorie zoals internet ons zou hebben voorgespiegeld maar een chique Art-deco hotel vol kristallen kroonluchters en klatergoud en zijn zwaar onder de indruk van ons hotel. 
We verblijven in de Colonial Wing (Koloniale vleugel). Overal wat we lopen kraakt het hout onder de dikke tarpijten en op onze kamer is modern gemak en comfort heel mooi verwerkt en gecombineerd in de authentieke setting. Sommige meubelstukken zijn ook origineel uit de tijd van weleer.

In The Carrington is het mogelijk om een High tea te bestellen en omdat het zondag was zien we groepen mooi geklede dames arriveren om vervolgens in stijl hun High Tea te nuttigen. 

Ik heb een Hattery gespot en de mooie hoedenwinkel ligt vol met hoeden van allerlei stijlen en dus slagen we voor onze Aussie hoeden.

In The Grand Dining Room ontbijten we in stijl.
Later op de avond komen we in de grote lounge waar een knetterende vuurtje brandt. We zitten in twee grote club fauteuilles voor het vuur te genieten van een drankje terwijl we luisteren naar de kerstliedjes, die ergens uit de onzichtbare luidsprekers weerklinken.
Omdat het weer en de temperatuur in de bergen stukken frisser en kouder is, komen we door de openhaard en de kerstliedjes in de bijpassende sfeer totdat twee mensen van het personeel de lounge beginnen leeg te halen. 
 

Morgen is er een grote conferentie en alle sofa’s en fauteuilles worden door de jongelui met veel lol en lawaai verplaatst naar een andere zaal.
Ondanks dat The Carrington de grande dame is van The Blue Mountains uit 1880, blijken we gewoon in 2017 te zitten en ook het personeel is van onze tijd en niet uit 1880, en dat is voor ons het teken ons terug te trekken.

Katoomba

Ooit was het een klein mijnersdorp maar door de bouw van het mooie en chique hotel 
The Carrington werd het snel een welvarend stadje met stromend water en goede faciliteiten.
De chique sfeer van weleer is nu vermengd met een overjarig hippiesausje.

Het straatbeeld is overwegend pittoresk en historisch maar dan ineens staan we tegenover een verhit uitziende Engelsman die ons verontwaardigd aankijkt. 
We kijken mee terwijl hij wijst naar een lelijk en modern uitziende gebouw die de Cityhall blijkt te zijn. Terwijl we op een steil stuk van het trottoir staan knikken we instemmend dat de man gelijk heeft en dat het gebouw ronduit lelijk is en niet in de omgeving past.
Dan lacht de man breeduit en zegt dat we toch heel slim even een rustmoment in ons wandeling hebben ingebouwd en na elkaar gedag te zeggen vervolgen we onze weg.

Achter de mooie winkelstraat zijn de gebouwen modern en is er een grote winkelcentrum. 
Omdat we een regenachtige dag hadden zijn we in de ochtend even gaan shoppen, en pas bij het droog worden, zijn we met de auto op zoek gegaan naar de wandelroutes van the Blue Mountains.

The Blue Mountains:
Waarom zijn de Blue Mountains blauw?

De Blue Mountains zijn niet blauw en ook geen bergen.
De blauwe waas ontstaat door de oliedamp die opstijgt uit de dichte eucalyptusbossen, wordt als populaire verklaring gegeven.
John verbaasde zich over de naam Blue Mountains omdat het geen bergen zijn. 

Hier ligt op een hoogte van 900 tot 1200 meter een zandstenen plateau, waarin diepe valleien zijn uitgesleten. En zo lijken het net bergen, een optische bedrog van Moeder Natuur.

The Blue Mountains staan op de werelderfgoedlijst en de frisse berglucht met mooie panorama’s is zeker de moeite waard, ondanks de busladingen vol toeristen uit de stad die de hitte van Sydney ontvluchtte en in de weg staan wanneer je een foto wilt maken.

Het ziet bij Echopoint, de plek van de vele sightseeingbussen zwart van de mensen maar eenmaal in het vallei en op de wandelpaden wordt het rustiger en kom je in een koel donker vallei of eenmaal weer boven op een van de uitkijkpunten geniet je van een heus wandelwalhalla.

Wij kregen twee kansen een kijkje te nemen bij The Blue Mountains.
Dag 1 regende het en door de bewolking was er nul zicht. 
De beroemde natuurattractie: de Drie Gezusters hulde zich in een dikke mist.
Dag 2 was tevens de dag van vertrek dus zijn we met de auto in de nabijheid van Echopoint gaan parkeren en hebben gelopen naar de uitkijkpunten.

Het zicht was nu spectaculair en ondanks dat we weinig tijd hadden om een echte hike te doen zijn we het vallei in gaan wandelen, om met de kabelbaan naar een punt te gaan waar we een regenwoudwandeling konden maken. 

Na een korte lunchpauze zijn we met een bergtreintje terug naar een van de wandelpaden om op tijd terug te zijn bij de auto.
We hadden wat gegil en gelach gehoord door de Aziaten die zich gedroegen alsof The Blue Mountains voor hun een natuur-Efteling was en zij applaudisseerden luid bij het verlaten van het treintje...

Maar...toen het treintje weer de berg opgetrokken werd door de nauwe tunnel, zagen en voelden we hoe gaaf het was om door het ruige natuur omhooggetrokken in pretparkstijl weer terug in de bewoonde wereld te komen. 
Even hadden we deel gemaakt aan een uitzicht dat op een schilderij lijkt.
En nu back on the Road richting Sydney waar we de auto gaan inleveren en in de City ontdekken.