Lake Conjola en een onverwacht feestje

1 december en 2 december 

‘Wie heeft dit geboekt?’
Met verbazing kijken we elkaar aan. 
We zijn door een meerrijk gebied gereden en zijn net door het laatste stadje gereden waar veel grote winkels zijn. 

De kleine winkelstraten in pittoreske dorpen van vanochtend, zijn uit het beeld verdwenen en we rijden in een veel drukkere gebied.
Totdat we weer afslaan en uitkomen in een gebied die je wel kan omschrijven als een vakantiegebied aan het meer. 

Ons TomTom leid ons tot de grote parkeerterrein van een groot vakantiepark.
We zijn verbaasd en schieten in de lach. Lake Conjola lijkt dus op een Center Parks maar dan in Australië. 
Zo zag het op internet in Nederland in ieder geval niet uit.

Bij het uitstappen horen we het asfalt sissen door de hitte en we slaken een zucht van verlichting wanneer we de grote receptie binnenstappen die de temperatuur heeft van een ijskoude koelcel. De airco’s hier staan standaard op 16 graden of lager terwijl de buitentemperaturen boven de 30 graden zijn. Echt gezond kan het niet zijn maar zoals nu wel lekker.
 
Lake Conjola Ingenia Holiday Park ziet er netjes uit en met een veel te strakke oranje 
park-armbandje die bij John de bloedsomloop bijna afknelt zoeken we ons huisje op.
Nummer 17, over het bruggetje bij het meertje.
Het armbandje moet te allen tijde zichtbaar zijn wanneer we in het park zijn en is ons toegangsbewijs voor alle faciliteiten.
Het armbandje heeft ook nog de extra functie die je waarschuwt wanneer je te lang in de zon bent geweest.

We hebben amper de auto geparkeerd wanneer John een flinke spurt richting huisje maakt.
Door het verschil in temperatuur en het vele water drinken moet hij snel naar het toilet.
Ik loop op mijn gemak naar het huisje en kijk rond. De airconditioning staat aan en het huisje heeft de temperatuur van een koelcel. 
Alles is aanwezig en er is zelfs een extra kamer met twee stapelbedden. Een prima huis voor gezinnen maar wij zijn maar met z’n tweetjes. 

Onze buren zijn nog niet gearriveerd en ik ben benieuwd of onze twee onder een dak huisjes gehorig zal zijn. Er is ook een afsluitbare terrasdeur die de twee terrassen of wel verbindt of wel van elkaar afsluit.

John heeft lekker zitten stinken en ondanks dat ik ook gebruik van de wc wil maken, wacht ik wel even. 
Ik kijk nog eens rond en dan ga ik toch maar buiten kijken naar het nummer van ons huisje.....
Wij hebben nummer 17 maar wat blijkt? John is nummer 18 binnengerend!
Ik kan nog net heel rustig John waarschuwen door de dichte deur dat we toch echt in het verkeerde huisje zitten voordat ik in een lachstuip schiet.

Arme John! 
Zit je op de wc te bouten en dan blijkt dat je dat bij de buren aan het doen ben.

Je moet er niet aan denken dat ze opeens binnen waren gekomen.

Ik ben via het terras en de afsluitbare tussendeur, in huisje nummer 17 terecht gekomen en ben inmiddels met naweeen van mijn lachstuip onze spullen aan het uitpakken. 
Wanneer John iets later in huisje nummer 17 binnenkomt breek ik weer uit in een lachstuip. Niet echt netjes maar het is toch ook wel heel grappig.
De buurtjes hebben overigens niets van hun gebruikte wc gemerkt, 
waar geurspray al niet goed voor is. 

Na een korte verkenningstocht door het park blijkt dat het winkeltje alleen ijsjes en het hoognodige verkoopt. 
Het zwembad en waterspeelplaats is druk bezocht door gezinnen met jonge kinderen en ik verbaas me over een grote groep buitenlandse vrouwen die in chador en hijab jurken rondlopen. 
Hun mannen daarentegen zijn modern in shorts gekleed en hun Arabisch klinkt anders dan bij de groepen waar ik in Nederland mee werk. 
Ik verbaas me over het zware zwart die de vrouwen dragen en het is vooral een groot contrast met de aussie way of life waarbij minder en meer bloot, het gewone straatbeeld is. 
Zelf heb ik heel veel last van de warmte en kan me niet voorstellen volledig bedekt rond te moeten lopen.

Na een korte autorit terug naar Milton vinden we snel een grote supermarkt en gaan boodschappen doen. 
Een BBQ op ons terras staat op de planning en met wat salades, fris en bier moet het goed komen. 
De winkelstraat van Milton bied wat leuke retro winkels en bij het terugrijden verheugen we ons op een rustig avondje op ons terras.

Er staat een grote groep bebaarde mannen op de parkeerplaats voor onze groep huisjes rondom een meegebrachte BBQ en ze hebben heel veel lol.
We zijn amper uit de auto gestapt of ze spreken ons aan in een onvervalste aussie accent. 
Wij zijn uitgenodigd om mee te eten bij hun familie BBQ en terwijl John alvast meehelpt met stoelen in een kring zetten wordt ik door de vrouwen in allerlei leeftijdsgroepen hartelijk welkom geheten. Zelfs het nichtje degene die de chador draagt, (een soort boerka maar met een open plek voor de ogen) vraagt vol nieuwsgierigheid waar we vandaan komen en wat we van Australië vinden.

De ouders van de familie zijn van origine uit Libanon maar alle kinderen en kleinkinderen zijn echte aussies die in Australië zijn geboren.
Eenmaal per jaar houdt de familie een reünie en heel slim, zeker bij het geluid wat geproduceerd wordt door zoveel mensen en de rookontwikkeling wordt je als buur uitgenodigd. Voor ons een heel bijzondere en vooral gezellige ervaring.
De familie komt uit de buurt van Sydney en we hebben een geweldige avond met allerlei Libanees lekkers gehad.

Later wordt de avond afgesloten met Libanees koffie en koekjes. Heel erg lekker!
Eerste indrukken kunnen soms verraderlijk zijn want onder het zware zwart blijken de aussie vrouwen behoorlijk modern te zijn. We worden in de watten gelegd, moeten alles proeven en genieten van het onverwachte feestje. 
Een paar uur later wanneer alles is opgeruimd en de regen neervalt is er niets meer wat getuigt van deze voor leuke en bijzondere ontmoeting, dus gelukkig hebben we de foto’s nog.