On the Road (Mornington en Cowes/Phillip Island)

Na een internetloze overnachting en dus alle rust om van al het mooie van de Twaalf Apostelen te genieten en na de schrik van een gigantische spin op de badkamerdeur in onze cabin bij terugkomst, werden we wakker op een warme ochtend. 

Ons ontbijt op 22 november werd een Bacon/Egg Burger en sap die door de eigenares naar onze cabin werd gebracht. Het ontkbijt was een keuze uit Burger 1 of Burger 2. En aangezien we geen boodschappen hadden meegenomen behalve water, zoutjes, nootjes en een paar flessen water hadden we weinig keus. Op elke accommodatie zijn er thee en koffie-zetmogelijkheden, een ijskast en vaak ook een kleine kitchenette of echte keuken.  Theedoeken, handdoeken, afwas en schoonmaakmiddelen zijn er ook vaak te vinden.
Nadat we uit Princetown waar de Twaalf Apostelen liggen vertrokken hebben we nog een fotostop gemaakt en zijn via een steile trap vanuit de uitkijkpunt naar het strand gelopen waar ik erachter kwam dat de water behoorlijk koud was. En om dan droog en zonder al te veel zand de auto in te klimmen is best wel een uitdaging.
Nadat we een praatje maakten met een Duits echtpaar zijn we de auto ingestapt en op weg naar Mornington gegaan. Inmiddels droog en wat minder zanderig.

The Great Ocean Road heeft mooie uitzichten maar is desondanks een highway en wij hebben veel wegwerkzaamheden meegemaakt. 
Je wordt voorbereid door het bordje "Prepare to Stop" (bereid je voor om te gaan stoppen) vaak met meteen een bord van een mannetje met een stopbord. Deze verkeersbrigadiers staan vaak hele dagen in de brandende zon en hun werk is het om bij elke auto het bordje te tonen, de automobilist door te wuiven en dit dan via de portofoon door te geven.  
Omdat we de tijd nodig hadden om op tijd bij de Ferry te komen, hebben we na het tanken een lunch-to-go bij een bakker gekocht en zijn snel weer op pad gegaan.
We wilden graag in Queenschiff de Ferry van 15 uur nemen naar Mornington.

De overtocht duurde 40 minuten en was achteraf erg duur voor een toeristische route.                               

$75 voor de auto, de bestuurder en 1 passagier wat omgerekend 48 euro is.

Maar het was een mooie overtocht.

Doordat we wat vroeger waren als de officiële inchecktijd voelde ons gastvrouw zich door onze aankomst wat overdonderd. Wij vermoeden dat ze ons vergeten was en de kamer nog in orde moest maken. Daar waar de meeste Aussies erg relaxt zijn kwam zij erg chaotisch en gestresst over.  We waren wat voorbereid door het lezen van de recensies en hadden er gekscherend wat grapjes overgemaakt. 
Maar de zolder appartement boven de woonhuis genaamd Loft had een geweldige uitzicht vanuit het balkon en de inrichting was heel mooi en leek meer op een luxe hotelappartement.                    

De eerste avond hebben we in een gezellig zaakje gegeten en de Paella en Sangria waren absoluut de moeite waard. 
Na een goede nachtrust die mede mogelijk gemaakt was door de Sangria, hebben we ontbeten en zijn op pad gegaan naar Point Nepean die onderdeel uitmaakt van de Mornington Peninsula National Park. 
De wandelpaden van Point Nepean meanderen door de voormalig Quarantaine Station, Forts, kanonnen en het Moonah bosgebied. Vanwege de hitte die ook in de Aussie lente ongebruikelijk is hebben we wijselijk ervoor gekozen om langs het strand te lopen waar een verkoelend briesje ons nog wat verkoeling gaf in combinatie met door het water lopen.       
Door de uitputtende warmte zijn we wat eerder terug gegaan en hebben op het balkon van ons appartement heerlijk gerelaxt voordat we weer fris en monter het stadje ingingen voor het avondeten. We bleken aan de late kant te zijn en moesten genoegen nemen met Fish and Chips bij een snackbar. De vis was goed maar de chips te veel en te zout. Dat heb je wanneer je een familypack besteld...
Om de avond af te sluiten zijn we op de jetty (pier) gaan wandelen. Er wordt veel gehengeld (vissen) in Australië, ook door vrouwen. Bijna had een van die vrouwen John beet toen ze haar hengel uitgooide. Gelukkig heb ik mijn Meerman nog.

Omdat John een klein ongelukje had met zijn bril zijn we de volgende ochtend na het uitchecken naar Specsavers gegaan.  
We hebben niet verteld dat het kleine ongeluk, John’s poging was om dwars door de glazendeur te lopen. De gratis service is geweldig en binnen no-time konden we weer verder.  We wisten nog van de vorige DownUnder reis dat Specsavers deze service heeft omdat John toen ook een klein ongelukje had met zijn toenmalige bril. Toen probeerde hij uit hoeveel gewicht een bril kan houden.
De auto die geparkeerd stond bij een grote Winkelcentrum hebben we even laten staan en hebben de Mall verkend. Veel mooie winkels en een ruim opgezet centrum en zeker voor zo'n kleine plaats een prima winkelcentrum met een gezellige winkelstraat. Voor mij altijd een excuus om een schoon toilet op te zoeken en ergens een lekkere latte te scoren.
Na een kleine uur te zijn gereden zijn we afgebogen naar de Moonlit Sanctuary in Pearcedale, Victoria.                                                                                                                                      

Dit is een 10 hectare grote dierentuin waar alle inkomsten helpen om een viertal opvang en fokprogramma's te ondersteunen. De orange-bellied parrots (papegaaien), Tasmanian Devils, Bush Stone Curlews (een soort buidelrat met lange staart) en Southern Bettongs. Het parkje doet veel aan voorlichting en educatie en er waren veel schoolkinderen aanwezig. Er was ook de mogelijkheid om met bijbetaling een meet and greet te hebbben met een koala, python, Dingo, Uil, kookaburra of oranje buik papegaai. 
Na veel aandringen van het personeel hebben we wel een zakje kangaroo voer gekocht maar voor de 'encounters' bedankt.
Al snel kwamen we de kleine Wallabies tegen en hun aaibaarheids factor is groot en dan ga je toch overstag en voer je ze. Het parkje was leuk en we hebben ons zeker vermaakt en de fauna is heel mooi om te zien. Maar we waren snel weer on the Road op weg naar onze nieuwe bestemming. Namelijk Cowes op Phillip Island.
Hier verbleven we in de basement appartement van een privé huis. En ons sleutel was de afstandsbediening van de garage en de poort.
Perfecte service ook hier en lekkere verwennerijen door gastheer en vrouw. Een prima aanrader The Executive B&B.

Om de warmte goed aan te kunnen vooral bij inspanning en de 30 plus graden, zorg ik dat ik er goed tegen kan door goed te drinken en met wat zout aan te vullen. Want de warmte is best vermoeiend.
Normaal moet ik thuis op zout, zoet en ijzer letten maar van de artsen mag ik nu juist extra genieten en heb ik allerlei tips meegekregen om te zorgen dat ik niet door de warmte onwel wordt. Zolang we in een verfrissende briesje aan de waterkant slenteren valt het mee maar de zon heeft zoveel kracht en uit de wind lopend voel je hoe snel je oververhit kan raken. Maar het gaat allemaal prima en bij inspanning gaat het tempo dan maar iets omlaag. Na een ochtend slenter partij aan de pier, strand en door Cowes waar we zitten kiezen we ervoor om te gaan kijken bij The Pinguïn Parade.
Deze is opgezet om ook weer hier een fokprogramma op te zetten en verschillende soorten onderzoek en research te stimuleren over het fenomeen Pinguin Parade. Bij zonsondergang komen grote getallen pinguïns terug uit de zee om hun jong in de burchten te voeren. Het schijnt een geweldige schouwspel te zijn wanneer de eerste van een groepje het water uitkomt, weer terug de zee in waggelt en dan weer een poging doet om gevolgd te worden door zijn groepsgenoten.
Sommige pinguïns kunnen kilometers ver landinwaarts in waggelen naar hun burcht. 
De organisatie die The Penguin Parade hebben opgebouwd hebben land en huizen opgekocht om het allemaal mogelijk te maken. 
Het oogt als een commerciële organisatie die busladingen toeristen lokt die op tribunes aan het strand voor het schouwspel betalen en de ervaring met heel veel andere mensen moeten delen. Dit gaf ons een dubbel gevoel en daardoor zijn we liever overdag op het terrein gingen kijken om een indruk van het terrein te krijgen. 

Later legde ons gastheer uit dat sinds The Penguin Parade is opgezet, de pinguïn populatie verdubbelt is en onderzoeksfondsen gegroeid.. Ook kregen we te horen dat de locals een alternatieve schouwspel weten die minder massaal is en ook heel mooi. 
Nadat we het gebied van The Penguin Parade hadden bekeken zijn we iets verder doorgereden naar Nobbies Ocean Discovery Center. Daar hebben we erg lekker geluncht en zijn toen naar Nobbies Whistlehole gelopen. Het gebied is erg mooi en het water heel onstuimig. We hadden gelezen dat een vrouw zich beklaagde over het feit toen ze het gebied bezocht dat de vliegen erg vervelend waren, ze door een vogel werd onder gescheten en haar lunch erg duur was. Het klopte dat de lunch erg duur was en van de vliegen werden we redelijk gestoord. Zoveel en erg vervelend! Gelukkig zijn we niet onder gescheten door vogels maar het ruige natuur waar Nobbies is gebouwd en de Whistlehole waren zeker de moeite waard. Op de terugweg hebben we onze eerste Kangaroo borden kunnen fotograferen. 

Na een middag siesta, wat huishoudelijke zaakjes zoals de was en de koffers opnieuw inruimen was het alweer tijd voor de vraag van de dag "waar gaan we eten?".
Het werd de "Cheeky Goose" met John’s keus Chimichurri lamb en mijn Classic Southern Fried Chicken met een Ginger beer.
Wat ons al een paar keer was opgevallen was het verschil hoe te bestellen en te betalen in een zaak.
Ook nu hadden we het mis en wachten heel lang terwijl het de bedoeling was om te betalen aan de balie. In andere gelegenheden moest je juist aan tafel wachten tot dat de ober de rekening kwam brengen. In sommige zaken moet je naar verschillende  balies om te bestellen, de ene voor het eten, een tweede voor het drank en een derde voor koffie of thee. 
Het blijft verwarrend.